Fotoğraf çekileceğim her zaman içimi bir telaş kaplar. Acaba bu sefer nasıl çıkacağım diye? Ben fotojenik değil miyim yoksa poz vermeyi mi bilmiyorum diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Ama nedense çekildiğim 10 resimden 2 sinde adam gibi çıkabiliyorum. Bakmayı bilmek çok önemli. Aslında insanın bakışları o an ki duygularını çok iyi yansıtmakta. Suratına bakarak kişilerin verdiği tepkileri anlayabilir dikkatli kişiler. Tamamen doğal bir tepkidir bu. Bunun dışında istenilen yüz ifadesine aniden takınabilen kişilerde mevcuttur. Fotoğraf çekilirken de bu kişiler sanki yüzlerinin nasıl güzel çıkacaklarını bir şekilde kaydetmiş gibidirler. Hemen yüze o pozu geçirip çiiiiz derler.
Küçükken yabancı filmlerde biri resim çekmeden önce "peynir deyin" derdi. Belli bir yaşa kadar bu kişileri salak olarak düşünmüştüm.Allahtan sonradan öğrenip herhangi bir ortamda rezil kepaze olmaktan kurtuldum.Hatta daha sonraları "taking photo" eylemi sırasında kendimi "cheese" derken bulmuştum. Neler yaptıysam olmadı. Gülümseyeyim dedim olmadı. Resimlerde pişmiş kelle gibi çıkıyordum. Ciddi görüneyim dedim bu seferde. İfadesiz ve benim olduğuna inanmak istemediğim bir suratla karşılaşıyordum. Bu durum canımı sıkıyordu. Bir gün geçtim aynanın karşısında yüzüme ifade verme alıştırmaları yapmaya başladım. Bir an kendimi "Taxi driver" daki De Niro gibi hissettim(You talkin' to me?). Değişik ifadeler takınıp aha oğlum işte böyle bakacaksın diyordum. Evet böyle çok karizma oldun be koçum diye de gazlıyordum. Az daha bakışları numaralandırma gafletine düşecektim(işte 74 nolu bakışım). Verimli bir çalışma olmuştu. Arada hatırlatmalar yapıyordum tekrar ayna karşısında.
Bu çalışmalarımın ardından bir süre geçti. iş arkadaşım sebebini hatırlamadığım bir nedenden ötürü "resmini çekelim senin bi" dedi. Çıkardı kameralı cep aygıtını. Aklıma yaptığım çalışma geldi. Artık emeğimin semeresini alma vakti gelmişti. Suratıma verdiğim ifadeyi hatırladım. ve o pozu yerleştirmeye çalıştım. Resim çekildi. Teknoloji sayesinde anında sonucu görebiliyor olmanın rahatlığıyla telefondan kendi resmime baktım...Suratımda tam bir "maldeyneği" ifadesi vardı. Bu işte başarılı olamayacağımı anlayıp olayı akışına bıraktım. İfade mifade vermedim. Kaderime razı oldum.
Fotoğraflarda bi şekilde iyi çıkan kişilere hep gıpta etmişimdir. Sanırım bu da özel bir yenetek. Asla edinemeyeceğim bir yetenek hem de...
5 yorum:
sevgili x-man olduğun gibi görünmeye çalışacaksın bence kamera karşısında. "Beklenilen Kişi" yazında da dile getirmiştin kendin olabilmek çok önemli diye. Fotograf çekilirken bırak kendini kendi gibi olsun.. Bakmayı bilmek çok önemli şeklinde değindiğin konu bence çok doğru. Duygularını katarak bak kameraya. Yine de olmuyorsa, yapacak başka birşey yok malzeme bu diyeceksin:)
sevgiler, aslı
sende benim gibisin...10 tanede çelisem 100 tanede çekilsem yine nasıl çıktım diye çok merak eerim..Allahtan dediğin gibi bakmasını biliyoruz...Fotojeniğiz yani...
aslı, haklısın.artık bende öyle yapıyorum.ne çıkarsa çıksın diyorum.tekrar baktım da o kadar kötü değilmiş:)
Gamzeli,çekilen resmin nasıl çıktığını merak etmek bayanların ortak özelliği bence:)bende de var bu özellik.ama dediğin gibi bakmasını biliyorsun ve fotojeniksin:)şekil 1.a da görülüyor.
tekrar okudum da.yanlış anlaşılabilir.resmi merak etme özelliğim var dedim bayanların ortak özelliği dedim.ama ben bayan değilim:)
bu özellik bayanlarda daha çok ama sanırım farketmiyor :)
Yorum Gönder